Na de tweede wereldoorlog, over enkele weken alweer 75 jaar geleden, werd ons land rijker en welvarender, ons bestaan voorspoediger. Het ging ons Nederlanders in vele opzichten voor de wind.

 Nu zijn we door de coronavirus noodgedwongen uit onze zo veilige comfortzone gestapt. De samenleving is ontzet, ontwricht en met z’n allen zijn we bijna tot stilstand gekomen; scholen en grote winkelketens zijn gesloten, veel mensen werken thuis, schappen in de supermarkt zijn leeg en bevreesd vragen we ons af wie van ons besmet zal raken en laten we ook even stilstaan bij de tientallen overledenen en hun nabestaanden van dit virus. Wanneer mensen in een crisissituatie verkeren kunnen we beseffen dat het leven niet maakbaar is en dat we kwetsbaar zijn door ziekte, lijden en tegenslag. Mensen zoeken bij ziekte en tegenspoed naar genezing en heil. Vele gelovigen steken deze dagen een kaars aan in de kerken die daarvoor zijn opengesteld; als bemoediging, sterkte, medeleven, hoop en vertrouwen. En het is te hopen dat als over een tijd het Coronavirus is overwonnen dat we gevoeliger zijn geworden voor oorlog en armoede elders op de wereld, nu we zelf ervaren wat het betekent om thuis te blijven en om lege schappen in de supermarkt te zien. Laten we vooral de televisieprogramma’s die de saamhorigheid en de verbondenheid bewerkstelligen niet vergeten alsmede de vreugde, de hulp en het omzien naar elkaar heeft doen ontdekken.

Pastoraal team

23 maart