In de twee nestkastjes in de pastorietuin van Lettele zitten twee mezen en ze hebben al jongen ! En wat zijn de oudermeesjes er druk mee.

Ze vliegen af en aan met tussen de snavel wormen en rupsen. Een prachtig gezicht. Elke dag ga ik even een tijdje in de tuin staan of zitten om te genieten van dit mooie schouwspel. En ik hoor de jonge meesjes al tjilpen. Het is nu wachten op het moment dat de jonge vogeltjes uitvliegen, sterk genoeg om zelf hun vleugels uit te kunnen slaan. Groot genoeg om hun eigen leven te leiden. Los van de ouders. Vliegen op eigen kracht…

Een aantal jaren geleden werd in parochies een vormselproject gebruikt dat zo heette; “Vliegen op eigen kracht”. Verwijzend naar het verhaal van de arend in het Oude Testament, het boek Exodus. Een arend duwt haar jongen op een gegeven moment uit het nest, zodat ze leren vliegen op eigen kracht. En alle begin is moeilijk. Daarom dat de moeder onder de jongen doorvliegt en hen op de wijd uitgespreide vleugels opvangt. En dit blijft ze doen, net zolang tot de jongen kunnen vliegen.

De leerlingen van Jezus zijn eigenlijk als die jonge vogeltjes. Ze zitten nog veilig in hun nest, terwijl de moedervogel, Jezus in dit geval, de hele dag bezig is om ze voedsel te geven, geestelijk voedsel. En zo bereid Hij de leerlingen voor op een leven zonder zijn lijfelijke aanwezigheid, zodat ze straks op eigen benen kunnen staan.

Maar helemaal op eigen kracht zal dat niet lukken! Jezus belooft zijn vrienden goddelijke hulp. Ze hoeven het niet helemaal alleen te doen. Net als die vogeltjes in dat nest zullen ze op eigen benen moeten staan, moeten vliegen op eigen kracht. Dat valt niet mee. Helemaal alleen, op eigen kracht. En Jezus wéét dat en Hij belooft de hulp van de heilige Geest.
Die goede Geest van God, die mensen helpt en enthousiast maakt. Die mensen begeestert en inspireert. Die Geestkracht, dáár mogen de leerlingen, daar mogen wij, op vertrouwen.

Jezus vertrouwt er op dat zijn leerlingen volwassen kunnen worden. En dat het is gelukt horen we in het boek van de Handelingen van de Apostelen. Die leerlingen doen het hartstikke goed. Enthousiast, inspirerend verkondigen ze de Blijde Boodschap van Jezus, ondersteunt door de kracht van de heilige Geest. We horen over een succesverhaal van de Kerk van het begin. Steeds meer mensen sluiten zich aan! Ze worden gedoopt en ze krijgen de handen opgelegd (H. Vormsel). En geleid dóór de H. Geest gaan deze gedoopten en gevormden de weg van Jezus. De weg van liefde!
Ze slaan hun vleugels uit… Maar vliegen enkel op eigen kracht, dat is er niet bij!
Zij en ook wij redden het niet zonder de inspiratie, de bezieling van de H. Geest!

Door doopsel én vormsel zijn ook we toegerust om de boodschap van Jezus te belijden en te beleven. Ook wij hebben de H. Geest ontvangen. Wij mogen allemaal in de kracht van de Geest getuigen van ons geloof. We mogen liefde en vrede brengen in deze gebroken wereld.
Liefde en vrede brengen aan mensen die op welke manier ook lijden vanwege de coronapandemie.
Liefde en vrede brengen aan mensen die zijn gevlucht voor oorlog en geweld.
Gevlucht voor vervolging vanwege geloof of afkomst.
Liefde en vrede uitstralen nu we – 75 jaar na de Tweede Wereldoorlog – toch zien dat in Europa het extreemrechtse gedachtegoed steeds meer aanhangers krijgt.

Meer dan ooit is het belangrijk even stil te staan bij wat mensen elkaar kunnen aandoen.
Maar meer dan ooit is het ook goed stil te staan bij wat mensen voor elkaar kunnen doen, kunnen betekenen.
Juist in deze dagen – van lockdown en social distancing- zien we dat meer dan ooit! Hoe mensen omzien naar elkaar…

Jezus heeft ons laten zien dat er licht zal zijn, ook als er misschien geen uitzicht is. Hij leert ons hoe belangrijk vertrouwen is. Zoals die kleine meesjes in de nestkastjes bij mij in de tuin dat vertrouwen in zich hebben en de sprong in het diepe wagen. Ze kunnen het.
Ze slaan hun vleugels uit en gaan verder op eigen kracht.

Mét de heilige Geest, die goddelijke Helper, zijn ook wij als die kleine meesjes die uit óns huisje tevoorschijn komen en de sprong wagen.
Een sprong in het diepe, in het onbekende, maar ook een sprong die ondersteund wordt door God zelf. God die de dragende grond is van ons bestaan. We kunnen nooit zo diep vallen of wij vallen in Zijn hand ! Op onze levensweg mogen we daar op vertrouwen!

Zoals de arend haar vleugels uitspreid en haar jongen opvangt. Zó is God. Hij draagt ons.
Hij is één en al zorg, liefde, trouw, barmhartigheid en vergeving. Eén en al aandacht voor ieder van ons. Dat hebben we mogen zien bij Jezus, die het gelaat is van Gods aangezicht.
Wie Jezus ziet, ziet God zelf! Ziet liefde.

Aan ons, als gedoopten en gevormden, om - in de kracht van de Geest - te getuigen van die liefde, van dat vertrouwen, van dat geloof. Dat we daaruit mogen leven en kracht mogen putten. En zo bidden we op weg naar Pinksteren, het feest van de H. Geest:

Kom, Heilige Geest,
vervul de harten van uw gelovigen
en ontsteek in hen het vuur van uw liefde.
Zend uw Geest uit en alles zal herschapen worden.
En Gij zult het aanschijn van de aarde vernieuwen.

Laat ons bidden;
God, Gij hebt de harten van de gelovigen
door de verlichting van de Heilige Geest onderwezen:
geef dat wij door die Heilige Geest
de ware wijsheid mogen bezitten,
en ons altijd over zijn vertroosting verblijden.
Door Christus onze Heer.
Amen.

Ronald Cornelissen, pastoor